maandag 27 september 2010
zaterdag 25 september 2010
vrijdag 24 september 2010
woensdag 22 september 2010
dinsdag 21 september 2010
donderdag 16 september 2010
woensdag 15 september 2010
Mijn obsessie met de 2e wereldoorlog
Mijn obsessie met de 2e wereldoorlog
1 De oorzaak
Vanaf het moment dat ik als kind besefte dat de bunkers bij het strand van Scheveningen verboden gebied waren en mijn vaders collectie boeken over de 2e wereldoorlog het antwoord bevatten dat mijn vader mij niet wilde geven, was in mij de obsessie voor alles wat met die oorlog te maken had, geboren.
Telkens als ik hem vroeg hoe het in de kampen was geweest antwoordde hij me dat ik zijn boeken moest lezen als ik daar oud genoeg voor was, toen ik die leeftijd eenmaal bereikt had bleken die boeken over alles behalve die ervaring te gaan.
2 De symptomen
Mijn vader had een bovenmatige belangstelling voor alles wat met techniek en natuurkunde te maken had, uit zijn voorliefde voor machines vloeide ook een voorliefde voor wapens voort. En zoals hij in Parijs oude auto's verzamelde, had hij ook oude vuurwapens verzameld en had hij mij naar talloze musea gesleept om deze te bewonderen. Door mijn obsessie met de 2e wereld oorlog heeft hij mij op reis langs de Atlantic Wall genomen, dwars door Frankrijk, Belgie en Nederland. Zijn voorliefde voor amateur musea, zoals die in Frankrijk veel te vinden zijn en waar men vaak ook nog vuurwapens in verroeste staat kon kopen, bracht mij er als beginnende puber toe, mijn eigen legermuseum te beginnen.
3 De uitwassen
Gisteren heb ik me bezondigd aan weer een nieuw computer game, en me meteen weer geïrriteerd aan de beperkingen in bewegingen van de hoofdpersoon, een ruckzichtloze commando die voor "de shop" werkt en vieze klusjes voor vage politici oplost in dampende jungles en ijskoude Kaukasische steppen.
Zelfs in een beperkt heuvelachtig landschap kan deze oorlogsveteraan niet eens een heuvel beklimmen, laat staan een berg.
Kruipen iets wat veel moet gebeuren in oorlogstijd, kan deze huurling alleen als je de 'v' toets ingedrukt houdt, zodra je de toets loslaat staat de ijzervreter overeind, om onmiddelijk doorzeefd te worden door de 'terroristen'.
En al kruipend kan de oorlogsheld niet schieten, weer zoiets dat mij verschrikkelijk irriteert.
Ik speel dit soort spellen al jaren zeer intensief, misschien iets te intensief, want als ik ga slapen dan schieten de beelden van het slagveld, en de onmogelijkheid van bewegen voortdurend over mijn netvlies.
4 De therapie
Onlangs had ik een zeldzame kans om alle beperkingen van computer-oorlogsveteranen achter me te laten en zelf op oorlogspad te gaan.
Ik was door vrienden uitgenodigd om op een regenachtige herfstdag te gaan "paintballen" in Spaarnwoude.Nu zou ik mijn strategische oorlogstaktieken kunnen botvieren op echte mensen, met een paintbal machinepistool, nu zou blijken dat ik eigenlijk geboren was voor de guerilla in the bush.
Na een uitgebreide instruktie, met name over elkaar niet point-blank in het gezicht te schieten, want dat doet niet alleen pijn, maar kan ook leiden tot tijdelijke of permanente blindheid, daarom moeten de soldaten maskers dragen, want het komt toch voor dat er zo'n paintball je in het gezicht kan raken, en de maskers beslaan snel omdat de wasem van de hektische ademhaling het gezichtsveld belemmerd, maar ook taktichische intrukties zoals het toegeven dat je geraakt bent en met opgeheven mitrallieur het slagveld te verlaten.
De vriendenclub werd in twee groepen ingedeeld; blauw en oranje, mn meisje zat
bij de oranjes, en ik in het blauwe kamp.
Capture the flag, was het eerste evenement, en de blauwen mochten als eerste het bos in om zich in te graven achter bomen en door de organisatie her en der geplaatste houten pallets.
Ik tuur door mijn snel beslaand masker naar de vijand in het kreupelhout, en ik kom er snel achter dat de herkenbaarheid van de vijand te wensen overlaat, drie keer schiet ik een collega blauwe voor zn raap, dat telt niet brult de aangeschotene meteen verongelijkt, en het bereik van de wapens is ook nog vrij beperkt, zuiver op maximaal 15 meter, daarna gaan de ballen alle kanten op behalve in de richting waarin geschoten is.Met twee 'hits' ben je uitgeschakeld, en omdat het strijdtoneel niet zozeer bloedig, danwel zeer drassig is en de meesten zich niet in de modder willen werpen voor de dekking, weet ik er drie neer te knallen alvorens ik zelf het onderspit delf, en met geheven wapen me van het slagveld terugtrek.
Mijn meisje, die niets van wapens en 'wargames' moet hebben blijkt n stuk suksesvoller en knalt er maar liefst 5 overhoop, zonder geraakt te worden, wat een blamage is voor een veteraan als ik.
In het kamp of de bivak zoals dat in oudstrijders termen heet, eet ik snel een broodje bal, bij de kombuis, verschoon mijn masker en koop nog honderd paintball patronen, eigenlijk zijn het kleine weke plastik balletjes, die mij nog het meest aan 'klapbessen' doen denken uit mijn jeugd, waarmee we met blaaspijpen op elkaar schoten.
Dit soort evenementen zijn zeer populair voor bedrijfs uitjes en bij ons tweede gevecht, word onze vriendenclup versterkt door een groep jolige en hysterische werknemers van een plaatselijke McDonalds of iets dergelijks, kanonnenvee, zonder hersens en voetbalsupportersleuzen brullend.
Hun fanatisme op het slagveld wekt in onze vriendenkring al snel een afkeer op,
en we besluiten het laatste game;'Black Hawk Down' naar de onvoortuinlijke vn-missie in Somalie vernoemd, zonder de hersenlozen te spelen.
Deze keer heb ik het door; je moet in de modder duiken, en je tegenstander besluipen en point blank verassen, niet aarzelen en voortdurend om de ander
heen rennen, zodat je moeilijk te raken bent, eigenlijk zoals het in de computergames ook gaat.
Na vijf minuten ben ik uitgeput, hyperventilerend kom ik erachter dat mijn volgezopen en doorrookte levensstijl niet geschikt is voor op het slagveld, en ik begrijp opeens heel goed waarom een dienstplichtig leger bestaat uit jonge pubers, die hebben tenminste het uithoudingsvermogen om uren rondrennend
elkaar af te slachten.
5 De kuur
Eigenlijk speel ik al vijf jaar onafgebroken de 2e wereldoorlog na.
Nu in mijn vijfde oorlogsjaar heb ik het spel Call of Duty World at War online uitgespeeld, heb ik eindelijk de allerhoogste rang bereikt samen met ontelbare vijf en zes jarige jongetjes die waarschijnlijk dit spel in een week hebben uitgespeeld, vijf jaar lang heb ik via de'comms' naar het verongelijkte gekraai van zeurende kleuters geluisterd, zonder dat ik er erg in had, geboeid als ik was door de gameplay.
Talloze vriendinnen en nu mijn vrouw hebben zuchtend van verveling naast me gestaan en lui hun rokje opgetild.
Feitelijk heb ik vijf jaar van mijn leven verprutst met met het staren naar een beeldscherm waarin zich tot vervelends toe hetzelfde rampscenario voltrekt, al maar weer doodgaan en weer opstaan en anderen doden, om even later weer op het slagveld te sterven en vervolgens geregenereerd op een andere plek op het slagveld weer losgelaten te worden.
Tegelijkertijd heb ik op vakanties met mijn vrouw over de hele wereld slagvelden, musea en soldatenkerkhoven bezocht tot op een moment Suzanne verveeld tot op het bot uitriep;
'Nee!! niet weer de 2e wereldoorlog paspoppen verzameling!'
Zelfs hier in de Elzas; het omstreden grensgebied tussen Frankrijk en Duitsland, hebben mijn vrouw en haar vrienden geduldig achter mij aan door het ondergrondse bunkercomplex de' Maginot-Linie' gesjokt door kilometers lange tunnels terwijl het boven de grond regende.
Eindelijk ben ik aan het einde van mijn oorlog gekomen, nu ik dit opschrijf kan ik die onzin eindelijk van me af zetten en me weer concentreren op mijn eigen leven.
Introduction
I subscribe to a Mohist approach to the eternal
Mengzi/Xunzi polemic. The root of the disagreement is
not whether human nature is an inherently good or evil
canvass that society slathers in soot. The difference lies
in the fact that for Mengzi, morality is innate to human
beings, while Xunzi believes it is a human construct –
an artifice crafted by the sages of Zhou and is
something that one must learn and internalise over the
course of one’s life to attain wisdom. But Xunzi has
always been a bastard, which is why my next work will
be a dynamic representation of the four hearts of
Mengzi sitting in a throne with their arteries wrapped
around each other. To represent shame,
commiseration, reverence and the sense of right and
wrong, a swan, a duck, a pigeon and a crow
respectively will be portrayed all lined up against a
backdrop of tubes and yellow bricks. Xunzi has some
use in informing a depiction of social divisions as
necessary. To illustrate this complex idea I shall draw a
woman being dragged through the streets of Naples by
a rope tied to a ring between her vagina and her anus.
Around her will be women in the later phases of
childbirth with chains hanging from their vaginas. The
Chinese character for child, ‘孩’ hai, will be divided up
to show the boar inside and be plastered on walls.
Xunzi is a boar. Last year I went to the Shaolin
temple where I bought new Kungfu shoes with
rubber soles and decried the spread of materialism
because it is fashionable. But deep down I believe
that materialism is good because it is objective and
all poetry should be erased from the world.
Because as I said above I am a Mohist. Like
Master Mozi I dislike music, I believe the goal of
life is to maximise utility, and ritual, burial and
ceremonial madrigals are a waste of the wonderful
human potential to make machines, skyscrapers,
and beef burgers.
dinsdag 14 september 2010
genoeg van het gedoe zap ff hierheen, of ander een leuke 3d tekening maken..Maar als je echt iets nuttigs wilt doen, kun je altijd nog klikkenen als je toch bezig bent met je tijd te verdoen, waarom niet even tussendoorhet bos opleuken, waarom niet dit is immers alles of niets en morgen zien we wel weer..
Abonneren op:
Posts (Atom)